De Wild Boys gingen door de Pyreneeën

De voorbije week trokken 11 mannen door de Pyreneeën met hun all road motoren. Een fantastische reis georganiseerd door Endurofun. Lees het dagelijks verslag en bekijk de sfeerfoto's hier.

Dag 8: Het water is veel te diep

Wie dacht dat de laatste dag in Spanje een doordeweeks gebeuren zou zijn, die heeft niet begrepen welk een explosieve cocktail Endurofun en de Wild Boys vormen. Neem nu het eenvoudig pellen van een gekookt ei. Yves ontwikkelde daarvoor een speciale hoge-druk techniek die je eitje feilloos gepeld en in no time op je bord laat belanden. We zijn er zeker van dat het ei in kwestie zich niet over de ontbijttafel zou verspreid hebben als het harder gekookt was. Het mag duidelijk zijn, met deze club is ambiance verzekerd. Doe er nog wat joy riding met een golf karretje bij en je begrijpt waarom Anna van de camping ons verzekerd heeft dat "Wild Boys" een perfecte naam is. Maar er zou ook gereden worden op de laatste dag van de reis, en hoe! Als muilezels trokken we de bergpaden omhoog met het zweet tussen de benen en het hoofd in de wolken. Het einddoel was een spookdorp hoog in de bergen. Daar konden we de heer danken voor de voorspoedige reis in de vervallen kerk, onze zonden opbiechten en tegelijk bidden voor een spoedig herstel voor Boy die ondertussen verzorgd werd in een ziekenhuis in zijn thuishaven. De lokale hippies in het verlaten dorp keken wel even op van zo veel drukte. Van daaruit ging het alweer verder tegen een rustig - nu geen accidenten meer doen - tempo door de bergen rondom Camping Isabena.

Isabena is trouwens de naam van de rivier die hier door de streek stroomt, en gezien een off-road avontuur er geen is als er geen rivier doorwading bij is besloot gids Bart daar als afsluiter werk van te maken. Maar zoals Willy Somers het al zong: "Het water is veel te diep", vooral als je beentjes korter zijn dan de vorkpoten van je KTM. En daar ging Bart het water in, wat dan weer een open doel was voor Werner die dan wel geen langere benen heeft maar wel een motor met nauwelijks vorkpoten. En hop daar dook de senior van de groep met zijn brommerken het sop in om vlotjes naar de overkant te spartelen. Er is maar 1 conclusie: Werner is een held! klik hier voor de links naar de video

Hiermee kwam de reis tot een einde (althans het deel op twee wielen), tijd voor een zwemken, motoren vastsjorren, pintje drinken en veel napraten over de trip en over het leven. Het is verbazingwekkend hoeveel levenswijsheid er uit zo'n bende overjaarse pubers komt als je er maar genoeg bier in giet. Wie meer details wil moeten we teleurstellen want what happens in de Pyreneeen stays in de Pyreneeen.

Morgen gaat elk terug zijn eigen weg, platreden of nieuwe paden maar allemaal een ervaring rijker. Tot binnenkort vrienden.

Werner is een held

Dag 7: Grote opening van kapsalon De Chaletten

Er zijn geen zekerheden meer in het leven. Het zou een rustig dagje worden, tijd voor de gewonden om op hun positieven te komen: shopping in Andorra, 's avonds dezelfde camping, rustig dus. Althans, dat was het plan want tijdens het tamelijk chaotisch ontbijt werd alles op zijn kop gezet. Tussen de boccadillios con huevo en de croissants con jamon y queso door liet Boy weten dat hij er de brui aan gaf wegens te veel pijn, voelde Luc zich na een goede nachtrust in topvorm en werd er dus beslist om direct te vertrekken naar de beruchte "Col du Misere". De testosteron bommen in de groep zijn de col ook op gereden met succes en terug naar beneden gegleden met dichtgeknepen billen. Bewijs is daar echter niet van, de rustiger boys hebben ze enkel een boerenwegel zien inslaan, meer niet. Vervolgens vlogen we in formatie de bergen in over asfaltwegen, die uiteindelijk 15km gravel bleken te zijn. En daar, diep in de bergen waar de geiten en de ezels nog intiem zijn met hun hoeders zou er dus een restaurant zijn waar we snel een bordje lokale charcuterie konden eten. In de praktijk kregen we een parade aan delicatessen voorgeschoteld waar zelfs Pieter Breugel de oude heen raad mee zou weten. Het begon met een schotel huisgemaakte worsten van zachte chorizo tot pittige zwarte pensen, aangevuld met drie blokken bergkaas. Daarna volgden kommen met varkenspoten, worsten, spek, ribbetjes en stoofschotels van kip en everzwijn. Als dessert was er natuurlijk flan en creme catalan maar ook panna cotta en verse kaas met honing, aangevuld met gedroogde noten en vruchten met een porron Moscatel. De perfecte lichte maaltijd dus om 60 kilometer door natuurparken te scheuren, te schudden en te beven.

En ondanks onze overvoedde toestand, ondanks het snediger tempo, ondanks de wilde paarden op ons pad en ondanks een onweer om de dag af te ronden is niemand gevallen of zelfs maar omgevallen vandaag, zelfs Luc niet, allez, bon, toch bijna niet. Maar de ondergrond naast de chalets is dan ook heeeel oneffen. We weten nu ook dat Luc nog andere talenten heeft, zo bleek toen Hans geholpen werd aan een nieuwe look middels een tondeuze. En zo werd kapsalon De Chaletten gelanceerd op een camping in Spanje.

Samengevat, er zijn dus geen zekerheden meer in het leven, laat het ultieme bewijs daarvan zijn dat zelfs survival boy Bart ondertussen is toegetreden tot de selecte club van de Chaletten. Welkom Bart, en Stef is U eeuwig dankbaar!

Yves heeft nog een dorstje

Dag 6: Day three - off road - is where we separate the boys from the men

Dag drie is de dag waarop iedereen het spel zo'n beetje begint te kennen en nieuwe kunstjes uitprobeert, je weet wel net zoals bij het skieen. Werner bijvoorbeeld weet ondertussen dat hij niet een grote en een kleine koffer heeft, maar wel twee uitschuifbare exemplaren. Boy weet nu dat zijn GoPro nooit zal werken en zelfs Bart heeft er vrede meegenomen dat de Wild Boys eigenlijk Chalet Boys zijn. Een re-branding van het team naar "De Chaletten" dringt zich nu wel op. Dag drie was ook de dag waarop het landschap veranderde van prachtig naar onbeschrijfelijk mooi. Het schrijverstalent van ondergetekende schiet tekort om de schoonheid van de natuur, bergen, parken en dorpjes aan het einde van de wereld te beschrijven. Bekijk gewoon de foto's! Ondertussen leren we ook vanalles bij over de Spaanse cultuur en gewoonten. Zo mag je in een natuurpark maar per 7 binnen, en mag je in datzelfde park ook maar per 7 staan praten, een fijngevoeligheid van de locale wetgeving die zelfs Boy ontgaan was. Even dachten we dat we ook maar per 7 zouden kunnen eten maar het ondernemerschap zit in de diepste vezels van de Spanjaarden ingebakken en de kok van Hostal Francisco - die eigenlijk met vakantie was - schotelde een heerlijke en copieuze maaltijd voor.

Dag drie verliep echter niet rimpelloos. Voor de gevoelige zielen onder de lezers en vooral lezeressen kan ik nu al zeggen dat er geen reden tot paniek is. Tot de rand met bloed gevulde motorbotten hebben we enkel in de fantasie van Boy gezien. Eenzelfde Boy die trouwens de eerste prijs van de dag krijgt en zichzelf nu dus officieel kan omdopen tot "Man". Waarom? Nadat zijn olie lekkende 1150 GS ook nog eens met een luide knal op 1 cylinder overschakelde (een euvel dat trouwens snel verholpen werd door chef techniek Yves) slaagde hij er toch in zijn techniek om een motor 180 graden te draaien op 1 vierkante meter te verfijnen. Spijtig genoeg was hij deze keer vergeten zijn voet mee te draaien wat resulteerde in een verrokken spier en een bijzonder pijnlijke 40 kilometer off road. Hier even speciale dank aan El Commandante en Den Trompet voor de morele en fysieke steun. Eerder op de dag had ook Luc (vanaf nu dus Luc The Man) zijn sporen verdiend door op tamelijk spectaculaire wijze zijn nog niet gerodeerde, blinkende sissy bike van de nodige oorlogswonden te voorzien. Ook hier geen blijvende letsels maar de ribben en blauwe plekken doen pijn naar het schijnt. Er is dus wel wat tijd verloren onderweg en nadat den brommer van Bert die nogal te lijden had onder de vele schokken opgelapt werd met tie-raps slaagde Bart er in om voor de tweede keer lek te rijden. Gelukkig vervangt Asterix (jawel, een nieuwe bijnaam) met de hulp van Stef/Obelix een band binnen het kwartier. Tot slot en geheel uit onverwachte hoek is er de prijs voor de zotste sprong. Die mag op naam van Patrick gezet worden die voor even zijn telefoon opzij legde om aan iedereen te tonen hoe je "een boompje neemt". Oordeel zelf aan de hand van de video beelden hieronder.

Dag 5: Smells like team spirit

Wat hebben we geleerd vandaag? Er is niets beter voor de team spirit dan het repareren van banden. 's Ochtens genoten we nog op een terrasje naast de bandencentrale om Werner een nieuwe slof aan te meten. En wat doe je op 2000 meter op een grindpad in de dichte mist met een platte voorband? Een koffietje zetten en rustig een binnenbandje steken. Ja, de groepsgeest is serieus aan het groeien, meer nog, iedereen heeft ondertussen zo zijn eigen rol in de groep: - Werner de paardentemmer is ondertussen zo self-supporting geworden dat hij een achterwiel kan steken en tegelijk tips en advies geven voor een waardevoller leven. - Patrick de stillen zorgt voor extra inkomsten als sprekende klok, bij elke stop neemt hij een paar telefoontjes aan om de mensen het uur te vertellen, althans dat denken we. - Yves den trompet kan zijn werk bij Eandis niet thuis laten en zorgt dat er overal langs de route voldoende gas verdeeld wordt, en hij maakt het dan nog zelf ook. Als daar maar geen GAS boetes van komen. - Paul de commandant bekommert zich om de plaatselijke politie, een blik op zijn pasfoto met kepie volstaan om Policia Municipal en de Guardia Civil op 123 naar huis te spelen. - Bert de koffiemeneer zorgt dan weer voor het maaien van de grachten, helemaal belangeloos en tot groot jolijt van de achterop komenden. - Boy Naranja die Castillio y Arragon staat dan weer klaar als Royale escorte met zijn sinaasappel op zijn kop en zijn Prins Albert ... op het €2 stuk op het oliepijlglaasje van zijn motor. - Luc de heftrucker heeft ook al zijn werk meegebracht want 1 op de 2 keer legt hij zijn brommer op zijn kant zodat hij die weer kan opheffen. - Erik de springer die elke verkeersdrempel in Spanje test op zijn degelijkheid met een poging om die als schans te gebruiken. - Stef de kookmoeder die met milde glimlach de ambities van Bart (zie verder) relativeert en voor de rest nog geen worst op de BBQ heeft moeten leggen. - Bart het jong geweld is er steeds weer met een motiverend woordje: Jullie slapen niet buiten? Pussies, Jullie slapen in een chalet? Mietjes, Jullie kunnen geen 3 maand overleven op corned beef en rivierwater? Luxeboys! - Maar gelukkig is er ook Hans den bankier want heeft op elk moment een pittig verhaal klaar dat zich op een dermate exotische plek afspeelt dat de verhalen van Bart dan weer verzinken in de regen.

En regen die hebben we ondertussen gekregen, tegen alle weersvoorspellende modellen in. Maar na een dag met volle zon, dichte mist en sneeuw langs de kant van de weg kan wat regen de pret niet bederven.

(vandaag geen foto's want het internet lijkt netgens op hier)

Dag 4: Hans gaat vreemd

Het was bijna aandoenlijk, het afscheid van Maaike. Al die stoere mannen die per se nog even wilden kussen. Voor wie haar niet kent, Maaike begeleidde Stef naar het Zuiden en is zelf instructrice endurorijden, en de laatste vrouw die de wild boys ten afscheid konden kussen. Was het al een eerste uiting van heimwee naar vrouw en kind, of eerder nervositeit voor wat ging komen: de eerste dag off road. Ik denk het laatste ... Nu ja, het off road gebeuren zou de eerste uren niet de grootste uitdaging blijken. Zo moet ze in Zottegem de werking van de zijpikkel nog eens nader bestuderen: Erik, om te vertrekken moet de pikkel ingeklapt zijn anders start den brommer niet en Yves, als je stopt moet je de pikkel uitklappen, anders valt den brommer om. Bon, tot hier de les motorrijden voor beginners. Ik zou ook "systeem D" kunnen uitleggen om te verklaren waarom we 5 kilometer na het vertrek al 3 man kwijt waren en een half uur stonden te schilderen bij een benzine station, maar laat ons het er op houden dat de Wild Boys niet de meest gedisciplineerde jongens zijn, dat zou op het einde van de nog bevestigd worden.

Het echte werk begon tussen de wijngaarden met zicht op de haven van Collioure met de laatste instructies van leider Bart. En nog geen twee kilometer verder liet iemand zijn KTM vallen. Gelukkig had niemand het gezien en kunnen we de naam van de eerste gevallene geheim houden, maar hij is groter dan 1m90 ... Hij zou echter niet de laatste die zou vallen, een zware moto volbeladen op moeilijk terrein, het is geen beginnerswerk. En verstandige mensen geven hun dierbaarste bezit dan af als het even moeilijk wordt. Daarom gaf Hans zijn triple black door aan Bart, dus het is niet echt Hans die vreemd ging maar wel zijn brommer. Van Hans zelf kunnen we hoogstens zeggen dat hij al eens vreemd doet.

De voormiddag leek dus best wel uitdagend maar dat zou slechts een voorproefje blijken. Gelukkig is de stelregel van Endurofun: "Is het buikje goed gevuld, dan wordt er over moeilijk parcours minder geluld". Wat we na het eten te verwerken kregen bleek niet voor gevoelige magen, en al helemaal niet voor mensen met een alternatief evenwichtsgevoel. En dat bleek het geval voor de meerderheid van de "Boys", maar toch met Boy voorop. Zo goed als alle valpartijen geschiedden echter bij 0 km/u dus op wat krassen op koetswerk en ego na allemaal geen erg. Gezweet is er wel, en gevloekt ook.

Gevloekt op keien, uitgespoelde wegen, stijle hellingen en los zand. Gesakkerd op het gebroken oliepijlglaasje van de 1150 van Boy, en gezaagd over platte binnenbanden en beschadigde buitenbanden. Maar niets wat een positieve biker spirit niet kon overwinnen.

De prijs van de dag gaat naar Boy die de stand leidt met het meeste valpartijen maar tegelijk zijn positieve zelve blijft. De runners up zijn Bart en Werner, twee keikoppen die elkaar terugvonden tussen twee inbussleutels, of nog niet helemaal? De prijs van het publiek tenslotte gaat naar Erik de teddybeer die piepende banden combineert met eeuwig positieve spirit.

Dag 3: Van Spanje naar Frankrijk

Zo adembenemend mooi en rustgevend als de Pyreneeen waren bij ons vertrek in Spanje, zo hectisch en lelijk zijn de route nationals aan de Franse Zuidkust. Maar de zon die onze kampeerplek tussen de palmbomen opwarmde tot een aangename 25 graden heette ons op zondagavond hartelijk welkom. Wie ons ook welkom heetten waren Boy (die nu al gebuisd is voor het vak orientatie, hierover later meer), Stef (die voor een glaasje wijn en worst zorgde) en natuurlijk toergids Bart die iedereen meteen voorzag van een "Wild Boys" zakmes en ditto t-shirt. Maar zondag was dus een verbindingsrit van wat straks ons eindpunt wordt naar onze start in de buurt van Aregeles-sur-Mer. Nu doet de term verbindingsit deze prachtige route oneer aan. Dwars door de Pyreneen, en rakelings langs Andorra scheerden we door berg en dal, langs door god vergeten dorpen en besneeuwde bergtoppen. De perfecte gelegenheid voor elk van de piloten om te wennen aan nieuw materiaal en vooral aan de noppenbanden die duidelijk meer input vragen om de motoren op het juiste pad te houden. Er waren weinig dingen die ons konden stoppen, maar ik noem er toch enkele: Een stel overijverige Spaanse flikken die per se ons rijbewijs wilden controleren op spellingsfouten. Een te korte zijpikkel aan de moto van Luc die al eens voor Laurel & Hardy toestanden zorgde bij het onzorgvuldig parkeren. De baggagerol van Hans bij sterke zijwind om de snelweg. De eeuwig actieve telefoon van Patrick. Nu is het uitkijken wat er gaat gebeuren met de gettten van Werner zodra er een paard in de buurt komt ...

Tot slot willen we ons ook collectief excuseren naar alle Nederlandse 65 plussers voor het storend motorgeluid bij het zoeken naar onze stek op de camping. Die lege kroket-uit-de-muur verpakkingen die we naar het hoofd kregen bij de vierde passage hoefden echter niet. Met dank aan Boy voor de duidelijke instructies.

O ja, de prijs van de dag gaat naar Hans die als eerste zijn GS (zonder valbeugels) even op zijn zijkant legde bij het nemen van een helling van 15 cm.

Zonnige ochtend op camping Isabena

Dag 1 & 2: Naar het eindpunt

Twee dagen over de snelweg dokkeren, in de file staan en de weg zoeken naar het hol van Dominique in Frankrijk, dat doet iets met 8 mannen. Gelukkig leek het weer nergens naar want de goesting om op twee wielen over te schakelen steeg met de kilometer. Omwille van de relaxe vertrektijden en files in Parijs werd het diner pas elegant Frans op de BBQ gegooid tegen 10u maar dat kon de pret niet drukken. Gesmuld is er, en overvloedig doorgespoeld tot diep in de nacht bij straffe motoverhalen. Bedankt voor de hartelijke ontvangst Jean-Seb en Dominique!

Dag twee stond in het teken van Luc die zijn high tech matje achter liet in het centraal massief en de Jeep dwong tot een stop in Toulouse bij Decathlon en een lunchke op een terraske. Ondertussen ploegden de rest van de troepen door de Pyreneen door regen en wind. De vooruitzichten waar niet veelbelovend ...

Maar Spanje maakte haar naam als land van de zon waar. Hoe meer de indrukwekkende vergezichten zich aan elkaar regen, des te mooier scheen de zon. Camping Isabena verwelkomde ons met en fris zwembad waarin Rikske zijn cryosauna ervaring kon gebruiken. Alles brommers afgeladen was het tijd voor een testritje en natuurlijk een lekker dineetje met een glaasje wijn.

Ciao Pisa

20120608-151537.jpg

20120608-151609.jpg

We zijn niet meer 'op de schéma' !

Plastique was lichtjes in paniek deze morgen toen bleek dat we een beetje te laat waren vertrokken naar het museum annex fabriek. Bovendien bleek de reis naar Pontedera een beetje verder dan we dachten. Diepken had nu net voor deze trip geen route voorbereid maar gelukkig heeft een brave Pontederiaan ons hoogstpersoonlijk begeleid tot aan de poort van het museum. Donc, pas de problème ...

Inderhaast werden we rondgeleid door Maria Luisa Barbucci die zo Italiaans was als haar naam liet vermoeden. Enrico Piaggio was gene simpele, dat is zeker: boten inrichten, treinen bouwen en vliegtuigen om na de oorlog aan de scooter te beginnen. We hebben alles mogen zien , voelen en in zeer Italaans Engels uitleg gekregen over 'il paperino' tot de PX, de meest verkochte scooter ooit.

Na een zeer warme wandeling en een grondige identiteitscontrole werden we binnen geleid in plant 3, waar GTS'sen en PX'en worden geassembleerd. Wij allemaal waren danig onder de indruk en vonden het razend interessant. Omgekeerd deed het ons deugd te merken dat de mensen van Piaggio (van gidsen tot receptionisten en werknemers daar) evenzeer onder de indruk waren van onze tocht. Er werd nog efkens geshopt, cadeautjes hé, en dan pizza à volonté in de volle zon.

Langs de bergflanken nog een ritje, ja we krijgen er maar niet genoeg van, tot in Lucca en terug naar Tirrenia om een zwemmeke te doen.

En nu, het laatste avondmaal. Het zit er op want morgen nog enkel de scooters op de vrachtwagen en wij zelf het vliegtuig op. Negen mannen met hun scooters vertrokken vorige vrijdag zondar dat zij elkaar allemaal zeer goed kenden. Een week later ligt dat toch een beetje anders. En wel in zoverre dat we nu enkel nog twijfelen of het de volgende keer Lourdes dan wel Venetië wordt. Op de reünie zullen we er wel uit geraken.

Allemaal zeer hard bedankt ! We zijn onder de indruk dat blijkbaar onze site meer dan 1000 keer per dag werd bezocht om onze reis te volgen. Wij hebben ons geamuseerd en jullie hopelijk ook.

Ciao en bedankt Rudy !

20120607-222422.jpg

20120607-222623.jpg

20120607-222517.jpg

20120607-222446.jpg

Oggi, l'ultima corsa e domani ...

Ja, we zijn er. Niet met alle scooters, maar bon dat is intussen ook opgelost (?). Vanop de rotsen opnieuw de akelig enge tunnel ingedoken deze morgen en dan via alweer een zeer mooie bergpas richting Pisa gereden. Spijtig genoeg in twee equipes omdat Assurix zijn 300 (alweer) dezelfde problemen vertoonde die we in onze ritten met sc FD al ondervonden hebben. Misschien dat ze morgen in de fabriek hem willen helpen ... In Pisa kwam de groep bijeen onder de schaduw van 'il torre pendente' alwaar Rikske al snel geld wist te maken van onze red-de-toren-foto's. Diepken vond troost in de Vespa 50 Speciale van de garçon van Bar San Dominico en hij heeft dezelfde dag een Vespa S op de kop kunnen tikken om morgen naar Pontedera te cheesen. Uiteindelijk zijn we geland in ons hotel om daar een zwemmeke te doen in het 50-meterbad of zelfs de zee. Vanavond genieten we van de visspecialiteiten bij Piropo en morgen komt datgene waarvoor we gekomen zijn: geleid bezoek aan la Fondazione Piaggio en de fabriek ... La vita è bella !

20120606-212652.jpg

20120606-212637.jpg

20120606-212614.jpg

En de toren, hij staat scheef

Nu zijn we wel heel dicht bij ons einddoel. Een pastake en een pizzake bij San Domenico en de Limocello gratis erbij.

20120606-150856.jpg

20120606-152822.jpg

De dag afsluiten met een glaasje ?water?

20120606-000945.jpg

Jacht op motokonijnen ?

Camping Haway aan het Lago Viverone heeft misschien een groot Camping Cosmos-gehalte maar had echt alles wat een goede camping moet hebben: fantastisch gelegen aan een meer, vriendelijke uitbaters, goede sanitair, huisbereide koffie en koeken en dat alles voor een prikje ! We moeten echter verder naar ons einddoel, Pontedera dat nu echt wel nadert.Na kilometers onder een stralende zon door het vlakke land (of is het 'de' vlakke land?) langs lange kaarsrechte banen tussen de risotto-velden vreten we kilometers tot we op de middag Busala bereiken. In 'Ostaia di ca titi' worden ons door la mama en haar dochter de heerlijkste Italiaanse gerechten voorgeschoteld. Hoe doen ze het voor dat geld ? Nadat de GTS van Assurix voldoende was afgekoeld konden we verder zuidwaarts langs prachtige bochtige bergbanen. Na enkele dagen is het testosterongehalte behoorlijk gestegen en wordt al wat mooi is en op een moto zit reden genoeg om de achtervolging in te zetten. Uitgelezen kans om de Heinkel die tegen de verwachting van sommigen in reeds glansrijk de St-Bernard had gekleineerd, zijn duivels te laten ontbinden. De video hieronder mag daarvan het bewijs zijn ... Als toemaatje kregen we nog een akelig enge tunnel met bijna aan het eind een uitgangspoortje dat uitgeeft op onze volgende slaapplaats: Camping Smeraldo met tentjes letterlijk op de rotsen boven de zee... We zijn er mee weg want de pizza die ons hier op het terras boven de klotsende golven werd geprepareerd door een plaatstelijke schone moet wordt gegeten tewijl hij heet is ... ! Morgen, zien we den scheven live !

Slow food in Busalla

Want er is een oververhitte GTS300ie Super met Leonvince uitlaat en bruin lederen zadel die wat tijd nodig heeft ...

20120605-133759.jpg

Bongiorno Viverone

20120605-090431.jpg

De koninginnenrit heeft...

alles gegeven wat we er konden van verwachten maar ook datgene dat we er niet van durfden te verwachten.Iedereen was fris en monter meer dan op tijd voor het ontbijt in ons hotel. Kwestie van met een uitgebreid ochtendbuffet zeker te zijn dat onze extra uitgave zijn geld waard was ... Dat beetje regen bij het vertrek was om te lachen na de zondvloed die we gisteren hadden meegemaakt. Eerst nog een langs de kaaswinkel, alle tanks vullen en weg waren we om de Col du Grand Saint Bernard te trotseren. Net buiten Villeneuve nadert Diepken als eerste een rotonde waar auto's aanschuiven en bij het remmen begint hij te schuiven over wat bleek een mazoutvlek te zijn. Hij krijgt zijn P200E nog genoeg onder controle om 'het gat in te duiken' maar schuift daarbij tegen de boordsteen waardoor de scooter omslaat en Diepken zelf overkop. Geen al te zware verwondingen aan de chaufeur maar de scooter bleek onherstelbaar beschadigd: voorvork verwrongen en stuurhoofd gebroken. Niets aan te doen en bovendien kan hij hier nog zitten schrijven. 't Kon veel erger geweest zijn. Voor de tweede keer dit jaar dus ondervonden dat Europe Assistance de Rolls Royce is onder de bijstandsverzekeringen. De rest van de dag maakte niet alles maar toch zeer veel goed. De zon laat zich weer zien en na de depannage konden de zware GTSsen nog voor de tunnel de anderen die al waren aangezet bijbenen. Die Bernardpas dat is toch iets hoor! Zo steile bochten dat je bijna achteruit rijdt tussen de besneeuwde flanken. Op de top werden de boodschapkes uitgehaald en ter plekke werd de beste kaasfondue die elk van ons in zijn jonge leven heeft gegeten, klaargemaakt op een petrolvuurke. Dan Italie binnen en onder stralende zon de vallei van Aosta door in een gezapig tempo om redelijk op schema aan te komen bij het meer van Viverone waar we op nauwelijks enkele meter van het meer onze tenten mochten opslaan. Werkelijk zeer schoon. Gisteren Zwitserse raclette en/of fondue, vandaag pasta... Het leven gaat voort en ik ben blij dat ik hier aan 't water bij mijn reisgenoten aan tafel mag zitten. We zitten ver over de helft, tot later.

20120605-090015.jpg

20120605-090118.jpg

20120605-090200.jpg

20120605-090222.jpg